تبادل
لینک هوشمند
بگزار اعتراف کنم!
هر بار آمدم چیزی بنویسم!
از تو و آن روزها! وقتی که به نبودنت فکر کردم!
دستم لــــرزید و قلمم شکست!
من بی تو عاشقانه نمینویسم!
من بی تو ! عاشقی نمیدانم
تا میخواهم به کسی بگویم که دوستش دارم!
پروانه ای می آید درست می نشیند روی موهایم!
از آن روزها...
فقط و فقط و فقط رنگ چشم هایت مانده توی نگاهم!
همین و بس!
نه دیگر تنم هوس نوازش دست هایت را می کند و
نه دلم هوای عاشقانه هایت را !
تو نیستی! قدم زدن زیر باران برای چه؟!
تو نیستی عکس های پر بوسه برای چه؟
تو نیستی اصلا چرا زندگی؟
یک سال گذشت از آخرین نامه ام برایت!
و هنوز هم پافشاری میکنم به فراموش کردنت!
تند تند مینویسم که این نامه تمام شود! غافل از اینکه یاد تو هرگز
پایان ندارد! من اصلا نقطه های پایان را هرگز نگذاشته ام! که حالا بخواهم..
باران یا برف چه فرقی میکند وقتی همه فصل ها به من و تو حسود بودند؟
فلانی میدانی؟
به دنبال چیزی شبیه چشم هایت میگردم بین این ها!
و نیست چیزی شبیه چشم هایت! شبیه آن رنگین کمان نگاهت!
که بی تابم میکرد...!
ساده بگویم آمده بودم که اعتراف کنم!
هر چقدر هم که بزرگ شده باشم!
هرچند سال هم که بگذرد! من هنوز در آن روز ها زندگی میکنم!
و راضیم به همین خاطرات سیاه و سفیدی که مانده!
به همین عکس هایمان! دو نفره هایمان! عاشقانه هایمان!
نظرات شما عزیزان:
