هنوزم از خدامه برای اون چشمات بمیرم.دست سردتو بگیرم تو کلبه رویام بشینم.صدات کنم که شاید جلوی دل تنگیمو بگیرم .زمستونو دوباره توی ثانیم نبینم.شعری بسرایم با قالب چشمات .وقتی خیسم از حرارت نگاهات.بوی عطرت دوباره حس کنم توی لحظاتم.می دونم که بی تو دیگه طاقت نمیارم.می کنم برای بار اخر دستت سردت رو نوازش. می کنم بوسه احساس من از ان لبان نازت.تا جهنمی بسازم با دستان لطیفت گم بشم توی اون احساس عزیزت.می پرسم از خودم که ایا منم مرد رویات.یا دل سپردی بازم به یه غریبه ی دیگه.صدای گرم نفست را شنیدم از کنارگوشم من فقط برای تو رخت عروسم رو می پوشم.صدای تیک تاک ساعت با یه ظرف و دوتا پاکت .کنار ان تخت کتابت.میزنم قلم به کاغذ برای نوشتن لحظاتم.می کنم لحظه های عاشقیمو برای تو کتابت.

سخت در چنگال عشق تو افتادم..... انچنان که گویی  عقابی مرا در چنگالش به لانه اش می برد..........

سخت است در این زندان به فکر تو نبودن....

سخت است در زندان تو نبودن....

برای کسی که سالهاست در اسارت تو بوده کاری بسی سخت است که در بیرون این زندان زندگی کند........نمی دانم چگونه در این زندان نقش رهایی را بر سر در این سلول های باربک نقاشی کنم.......کاش می دانستی که در گوشه قلبت کسی جان می دهد......چشمان زندانی همیشه به شیشه ای است که سیمای معصوم تورا در ان طرف ان حصار مرگ افرین با چشم دل ببیند........

نازنینم من در اسارت بند تو هستم بی صبرانه در انتظار دیدن روی همچون مهتابت.........

چشم انتظارم مگذار نفس های اخر است.......

گیرم که چنین باشد که هرگز به هدف آرزو شده نرسیم 

گیرم که روح از بسیاری رنج و کوششهایش نابود شود 

.

.

.

تا دیروز همه چیز را برای از تو نبشتن مدد می گرفتم و  برای نبودنت مرثیه سرایی می کردم .

تا دیروز گریه هایش ، بغض هایش ، ارتعاش صدایش دیوانه ام می ساخت.

تا دیروز دیگران ، دی گران بودند واز سنگینی حضور شان شانه درد می گرفتم .

تا دیروز رسوایی را تاب نمی آوردم و در پس پرده ی تو ، او ، آنها پنهان می شدم .

تا دیروز خیابان ها پیاده گز می کردم و از خوردن بستنی یخی کیفور می شدم.

تا دیروز آسمانِ زمین ، کهکشانم بود و مسافر کوچولوام را میزبان.

تا دیروز واژگان توانا بود و قلم و زبان ،  رسا و مبلّغ .

اما امروز !

نه نبشتن ، نه بستنی یخی ، نه آسمان هیچ یک دیگر به کارم نمی آیند ...

نه واژگان ، نه ! رفتنش را بیان مکن ، از گریه هایم ، از گریه هایش هیچ مگو .

امروز منم و من .

امروز منم

به همین سادگی

روزگاری است که کس را به کسی یاری نیست
جز دل آزاری و نیرنگ و ریاکاری نیست
هرچه غم بود به دوش دل مردم شد بار
گویا قسمت ما غیر گران باری نیست
ای بسا عامی مستغنی خوش خفته به ناز
زان که معیار دگر دانش و بیدار نیست
گمراه آنند به بازار طمع  راه سپار
غافل از اینکه شرف جنس خریداری نیست
کاروان دست خوش رهزن بیگانه شده است
ساربان این روش قافله سالاری نیست
مردم از زیر خط فقر به جان آمده اند
این دگر صحبت بی دینی و دین داری نیست
طرفی از ساغر اندیشه نبندی مستی
کس در این میکده ها طالب هوشیاری نیست

حال همه ي ما خوب است
ملالي نيست جز گم شدن گاه به گاه خيالي دور،
كه مردم به آن شادماني بي سبب مي گويند
با اين همه عمري اگر باقي بود
طوري از كنار زندگي مي گذرم
كه نه زانوي آهوي بي جفت بلرزد و
نه اين دل ناماندگار بي درمان!