اینـــ که نامشـــ زندگیستــــ

منـــ را کشتـــ !

مانده امـــ ...

آنـــکه نامشـــ مرگـــ استـــ با منـــ چه می کند؟!

روزهاست
از سقف لحظه هایم
یاد تو چکه می کند
اگر باران بند بیاید
از این خانه می روم ...

امشب بغض تنهایی من دوباره می شکند ... چشمانم

بس که باریده دیگر حتی تحمل نور مهتاب را ندارد ...

آخ که چقدر تنهایم ... دل بیچاره ام بس که سنگ صبورم

بوده خرد شده و انگشتانم بس که برایت نوشته خسته

شده است ...

رو به روی آینه نشسته ام آیا این منم ؟ شکسته .... پیر

تنها.... تو با من چه کردی ؟ شاید این آخری زمزمه های

دلتنگی ام باشد و دیگر هیچ نخواهم گفت ....

اما منتظرم انتظار دیدن دوباره ی تو برای من زندگی

دوباره ای است ... پس برگرد ... عاشقانه برگرد

برای همیشه برگرد...

به تو نرسیدم، اما خیلی چیزارو یاد گرفتم...

یاد گرفتم به خاطر کسی که دوستش دارم باید دروغ بگم.

یاد گرفتم هیچکس ارزش شکوندن غرورم رو نداره.

یاد گرفتم توی زندگی برای اون که بفهمم چقدر دوستم داره هر روز به یه بهانه ای دلشو بشکونم.

یاد گرفتم گریه ی هیچکس رو باور نکنم.

یاد گرفتم بهش هیچ وقت فرصت جبران ندم.

یاد گرفتم دم از عاشقی بزنم ولی اما از کجا بگم از کی بگم...

می خوام همین جا دلمو بشکونم خوردش کنم تا دیگه عاشق نشه.

تا دیگه کسی رو دوست نداشته باشه.

توی این زمونه کسی نباید احساس تورو بدونه وگرنه اون تورو می شکونه.

می خوام بشم همون آدم قبل کسی که از سنگ بود و دو رو برش دیواری از سکوت و بی تفاوتی...

می خوام تنها باشم...

به اندازه ی نوشیدن یک فنجان قهوه ی تلخ بمان

بمان و تحمل کن

من نگران بعد رفتنت نیستم

من نگران خاطرات شیرین لحظه های با تو بودنم

که همه را با رفتنت تلخ میکنی

پس بمانو با نوشیدن یک فنجان قهوه کام خود را برای مدتی هرچند کوتاه تلخ کن

و بدان مدتها کام

که نه زندگی من را تلخ کردی

ومن تلافی جز تارف یک فنجان قهوه ی تلخ به تو نداشتم...

مرا عمری به دنبالت کشاندی
سرانجامم به خاکستر نشاندی
ربودی دفتر دل را و افسوس
که سطری ھم از این دفتر نخواندی
گرفتم عاقبت دل بر منت سوخت
پس از مرگم سرکشی ھم فشاندی
گذشت از من ولی آخر نگفتی
که بعد از من به امید که ماندی

نبودنتـــــ بهترین بهانهـــ استـــــ

برای اشکــــــــ ریختنـــــ

ولی کاش بودی تا اشکهایمـــ از شوق دیدارتـــــــ سرازیر میشد

کاش بودی و دست ــــهای مهربانتــــــ

مرهم همهــــــ دلتنگی ــهــــا و نبودن ـــهــایتـــــــ میشد

کاش بودی تا سر بهـــ روی شانهـــ ـــهـــای مهربانتــــ میگذاشتم

و دردــهــایم را به گوش تو می رساندم

بدون تو عاشقی برایم عذابــــ استـــ

امشب روی آسمان نقاشی میکشم.

قلم بی رنگ است....من جای تو بودم چشمهایم را روی دلم میگذاشتم و بعد نگاه میکردم...

هر چیز که دیدی بگذار رازی بماند درون همان دل.
...
این راز من است.

هوای بازی کرده ام...بازی شمع گل پروانه.

هوای پرواز.نه پرواز نمیخواهم...پریدن کافیست

دشت ما از اولش کویر بوده و باید اینو باور کنیم که تو کویر جز خار گلی در نمیاد!

پس هرچی چشمات بارون اشکش بیشتر بباره دشتت بیشتر تـَــرَ ک میخوره

رفیق بخند نگو خنده نمیاد رفیق بخند نگو غم داره نگات رفیق بخند هرچند درد

داری زیاد رفیق بخند هرچند بخت ما سیاست

میگی بخند و خندم ظاهریه غم تو صورتم اینو داره میگه پس نگو رفیق اشک

 واسه چیه وقتی فک میکنم دنیا مال کیه؟ خونم جوش میاد اما گول نمیخوره

 دیگه حس تفریح ، رفیق گل نمیکنه

وقتی یه بچه با پول جلو جولان میره وقتی میشکنی ، بابا میگه جبران میشه

 وقتی جلو خواسته هات بابا تَفره بره وقتی جلوت بابات شرمنده بشه از یه

 طرف آرزوهام هر روز میمیرن از طرفی بابارو که گریون میبینم داغون میمیرم

 مــــــــــــــــــــــــث آرزوهام

ببین رفیق قصه مال اوناست اونا که زندگی روزمرشون سقف رویای ماست

 زود خر نشو! یا اونکه واسه باباش میاد عشوه رو سریع نتیجه ی عشــوش

 میشه بنز و کمری خنده مال اونه نه مال ما ، ما که اوج عشومونه یه دست لباس...

رفیق اشکایی که میریزی ارزش داره زبون زهر داره کلماتم ترکِش داره

ماها درد داریم هردومون از یه قشریم ، نیستیم و نمیتونیم بشیم بچه قرطی

 بین ما و اونا خب خیلی فرقه ولی تورو روزگار کرده مردِت

اگه اونا پول دارن و دنیای رپا ما هم دلای صاف داریم و دنیای وفا اونا پشتشون

 به پول و پارتی گرمه ما معرفتی که خدا نقاشی کرده

اصــــــن حرفت رفیق هستش متین زندگی مال اونا هست و همین اما ما یه

 چیز داریم اونم اسمش مرامه میزاریم وسط هرچند هرکــــــــــی نداره مالیدنی

 نیست و خشکه نمیدیم ماها نمیشکنیم چون پشت رفیقیم

رفیق بخند نگو خنده نمیاد...

چه خوشحالم كه تو مي خندي و دستات تو دستاشه... يه در صد هم فكر نكن اينجا كسي غم توي چشماشه...  اگه از قلب تو دورم مي دونم كه چقدر سخته ...تحمل مي كنم دردو مي گم اين قسمته بخته ... همش دردو همش رنج و همش احساسه بي خوابي... شده اين زندگي كابوس پر از احساس بي تابي... چي حاصل شد از اين عشقي كه تو سهم كسي باشي...  توي تنهايي مي ميرم تو هم درده كسي باشي... به اين فكر كن كه با يادت چقدر اين زندگي سرده ... تو هم اين حس و مي فهمي گلم اين زندگي درده...