تبادل
لینک هوشمند
اين روزا توي هر قفس ، يكي دوتا قناريه شبا غم قناري ها تو خواب خونه جاريه اين روزا چشماي همه غرق نياز و شبنمه رو گونه ي هر عاشقي ، چند قطره بارون غمه
ماه من ، غصه چرا ؟!
آسمان را بنگر ، که هنوز، بعد صدها شب و روز مثل آن روز نخست گرم وآبي و پر از مهر ، به ما مي خندد ! يا زميني را که، دلش ازسردي شب هاي خزان نه شکست و نه گرفت ! بلکه از عاطفه لبريز شد و نفسي از سر اميد کشيد ودر آغاز بهار ، دشتي از ياس سپيد زير پاهامان ريخت ، تا بگويد که هنوز، پر امنيت احساس خداست ! ماه من غصه چرا !؟! تو مرا داري و من هر شب و روز ، آرزويم ، همه خوشبختي توست ! ماه من ! دل به غم دادن و از ياس سخن ها گفتن کارآن هايي نيست ، که خدا را دارند ...
چشــــــــــم مـــــــــن بیــــــــا منو یـــــــــــــاری بکـــــــــــن
گونـــــــــه هـام خشــــــــــکیده شــــد کــــــاری بکـــــــــــن
غیـــــــر گریــــــــــــــــــــــــــه مگــــــــه کـــــــــــاری میــــــــــشـــــه کـــــــــرد
کـــــــــــاری از مــــــــــــا نمــــــــیاد زاریــــــــــــــــــــــــــــــــــــ بکــــــــــــــــــن
اون کـــــــــــــــه رفـــــــــــــته دیـــــــــــــــــــــــــگه هیــــــــــچوقـــــــت نمیـــــــــــــــــــــاد
تــــــــــــــــــــــــا قیــــــــــــــــــــــــــــامت دل مــــــــــــــــــــن گریــــــــــــــــه میـــــــــخواد
هرچــــــــــــی دریــــــــــــــــــا رو زمیــــــــــــــــــــن داره خــــــــــــدا ، بـــــــا تـــموم ابـــــــــرای آســــــــمونـــــــا
کاشـــــکــــــــی میـــــــداد هــــــــمــــــــرو بـه چشـــــــــم مـــــــــن ، تـــــــا چشــــــــمــــــــام ببـــــــارنو گــــــــــــــــــریه کــــــــــنــــــــــــن
اون کـــــــــــــــه رفـــــــــــــته دیـــــــــــــــــــــــــگه هیــــــــــچوقـــــــت نمیـــــــــــــــــــــاد
تــــــــــــــــــــــــا قیــــــــــــــــــــــــــــامت دل مــــــــــــــــــــن گریــــــــــــــــه میـــــــــخواد
قصــــــه ی گذشتـــه هــــــای خوب مــــن ، خیلــــــی زود مثل یــــــه خــــــــــــواب تمـــــــوم شـــــــــــــــدن
حالــــــــــــــــا بــــــــاید ســــــــر رو زانـــــــــــوم بــــــــــذارم ، تــا قیـــــــامت اشــــــــــک حســـرت ببــــــارم
دل هیــــــــــچکی مثـــــــل من غـــــــم نـــــــداره ، مثـــــــل مــــن غـــــربت و ماتـــــــم نـــــــــداره
حالــــــا کـــــــه گریــــــــــه دوای دردمـــــــــه ، چرا چشــــــــــمم اشکشــــــــو کـــــــم مـــــــــیاره
همـــــــــه جـــــــــــا رنــــــــــــگ سیــــــــــاه ماتمــــــــــه فرصـــــــــــت مونــــــــدن واســــــــمـون خیلـــــــــی کمـــــــه
اون کـــــــــــــــه رفـــــــــــــته دیـــــــــــــــــــــــــگه هیــــــــــچوقـــــــت نمیـــــــــــــــــــــاد
تــــــــــــــــــــــــا قیــــــــــــــــــــــــــــامت دل مــــــــــــــــــــن گریــــــــــــــــه میـــــــــخواد
سرنوشــــــــــت چشمــــــــاش پــــــــره نمیبــــــیـنه ، زخـــــــم خنـــــــجـــــــرش میــــــمونه تـــــــو سیـــــنـــــــــــه
لــــــــــــــــــب بســـــــــــــــــــــــــته سیـــــــــــــــــــــنه غـــــــــرق به خــــــــون قصــــه مونـــدن آدم همیــــــنه ...
...وقتی که بن بست غربت سایه سارقفسم بود ...
...زیر رگبارمصیبت بی کسی تنهاکسم بود...
...میرسد روزی که بی من روزهارا سر کنی ...
...میرسد روزی که مرگ عشق را باور کنی...
...میرسدروزی که تنها در کنار عکس من ...
...نامه های کهنه ام رامو به مو از برکنی...
...دیدی اخرش نموندی منو تا جنون کشوندی...
...دلی که دادم دستت اخرش زدی شکوندی...
وقی دلم خسته می‌شود،
می‌نشینم و برایش آرام نجوا میکنم
گرد و غبارش را با اشک می‌گیرم
و از شادی که در راه است، می‌گویم.
وقتی دلم خسته می‌شود،
دوست را صدا می‌زنم
و به خدایی که بزرگ است، می‌سپارم‌اش...
آرزو دارم شبي عاشق شوي. آرزو دارم بفهمي درد را.
تلخي برخوردهاي سرد را. مي رسد روزي كه بي من لحظه ها را سر كني.
مي رسد روزي كه مرگ عشق را باور كني. مي رسد روزي كه شبها
در كنار عكس من نامه هاي كهنه ام را مو به مو از بر كني
نمی دانــم
چــرا بیــن ایــن همــه ادم
پــیــله کــرده امــ
بــه تــو
شــاید فــقط با تــو
پــروانــه می شـــوم
تو با منی و من تنها هستم ، در قلب منی و من به عشق تنهایی زنده هستم،
تو همنفسم هستی و نفسهایم عطر تنهایی را میدهد
توهمسفرم هستی و جاده زندگی رسم غریبگی را به من یاد میدهد
بگزار اعتراف کنم!
هر بار آمدم چیزی بنویسم!
از تو و آن روزها! وقتی که به نبودنت فکر کردم!
دستم لــــرزید و قلمم شکست!
من بی تو عاشقانه نمینویسم!
من بی تو ! عاشقی نمیدانم
تا میخواهم به کسی بگویم که دوستش دارم!
پروانه ای می آید درست می نشیند روی موهایم!
از آن روزها...
فقط و فقط و فقط رنگ چشم هایت مانده توی نگاهم!
همین و بس!
نه دیگر تنم هوس نوازش دست هایت را می کند و
نه دلم هوای عاشقانه هایت را !
تو نیستی! قدم زدن زیر باران برای چه؟!
تو نیستی عکس های پر بوسه برای چه؟
تو نیستی اصلا چرا زندگی؟
یک سال گذشت از آخرین نامه ام برایت!
و هنوز هم پافشاری میکنم به فراموش کردنت!
تند تند مینویسم که این نامه تمام شود! غافل از اینکه یاد تو هرگز
پایان ندارد! من اصلا نقطه های پایان را هرگز نگذاشته ام! که حالا بخواهم..
باران یا برف چه فرقی میکند وقتی همه فصل ها به من و تو حسود بودند؟
فلانی میدانی؟
به دنبال چیزی شبیه چشم هایت میگردم بین این ها!
و نیست چیزی شبیه چشم هایت! شبیه آن رنگین کمان نگاهت!
که بی تابم میکرد...!
ساده بگویم آمده بودم که اعتراف کنم!
هر چقدر هم که بزرگ شده باشم!
هرچند سال هم که بگذرد! من هنوز در آن روز ها زندگی میکنم!
و راضیم به همین خاطرات سیاه و سفیدی که مانده!
به همین عکس هایمان! دو نفره هایمان! عاشقانه هایمان!
خدایا چه کسی باغبان است
در این باغ ِ همیشه خزان
و چه کسی کامران است
میان این همه پیر و جوان
چیست این بازار در ظلمت خود نهان
که در آن تنها پول می‌درخشد
بی‌آنکه دیده شود
چه چیزی فروخته می‌شود
چه کسی آن را می‌خرد
