خداوندا

دوستانی دارم که روزگار ، فرصت دیدارشان را کمتر نصیبم میگرداند ،

اما تو خود میدانی که یادشان در دلم جاوید است ،

دوستانی که رسمشان معرفت ، کردارشان جلای روی و یادشان صفای دل است ،

پس آنگاه که دست نیاز سوی تو بر می آورند ، پر کن دستشان را

از آنچه که در مرام خدایی توست .

اگه پرسید ازت هنوز تو فکرمی؟

بخند و بش بگو یه تجربه بودم همین

دیدن عکست تمام سهم من است
از " تو " آن را هم جیره بندی کرده ام
تا مبادا
!! توقعش زیاد شو د
دل است دیگر ...

ممکن است فردا خودت را از من بخواهد ...

تا کجای قصه باید ز دلتنگی نوشت؟تا به کی بازیچه بودن توی دست سرنوشت؟تا به کی با ضربه های درد باید رام شد؟یا فقط با گریه های بی قرار آرام شد؟بهردیدار محبت تا به کی در انتظار؟خسته از این زندگی با غصه های بی شمار...

مرا ببخش کهگاه و بیگهاه دلم هوای تو را میکند!
مرا ببخش که چشم هایم،هنوز منتظر است تا تو بیایی
مرا ببخش
که یادداشتهای روزانه ی صفحه ی دلم
با مداد خاطرات تو نوشته میشود
مرا ببخش که هنوز...
دیوانه وار دوستت دارم

با تشکر از romina

در شبان غم تنهایی خویش
عابد چشم سخنگوی توام
من در این تاریکی
من در این تیره شب جان فرسا
زائر ظلمت گیسوی توام
گیسوان تو پریشان تر از اندیشه ی من
گیسوان تو شب بی پایان
جنگل عطرآلود
شکن گیسوی تو
موج دریای خیال
کاش با زورق اندیشه شبی
از شط گیسوی مواج تو من
بوسه زن بر سر هر موج گذر می کردم
کاش بر این شط مواج سیاه
همه ی عمر سفر می کردم

با تشکر ازadele

شب تهی از مهتاب
شب تهی از اختر
ابر خاکستری بی باران پوشانده
آسمان را یکسر
ابر خاکستری بی باران دلگیر است
و سکوت تو پس پرده ی خاکستری سرد کدورت افسوس
سخت دلگیرتر است
شوق بازآمدن سوی توام هست
اما
تلخی سرد کدورت در تو
پای پوینده ی راهم بسته
ابر خاکستری بی باران
راه بر مرغ نگاهم بسته

با تشکر از adele

امروز دوباره دلم شکست...
از همان جاي قبلي...!
کاش ميشد آخر اسمت نقطه گذاشت تا ديگر شروع نشوي...!
کاش ميشد فرياد بزنم: "پايان "
دلم خيلي گرفته ...
... اينجا نميتوان به کسي نزديک شد !
آدمها از دور دوست داشتني ترند......!

ببخش اگه تو قصه مون دو رنگ و نامرد نبودم

ببخش که عاشقت بودم خسته و دل سرد نبودم

ببخش که مثل تو نشد خيانتو ياد بگيرم

اگر که گفتم به چشات بزار واسه تو بميرم

ببخش اگه تو گريه هام دو رنگي و ريا نبود

اگر که دستام مثه تو با کسي آشنا نبود

ببخش اگه تو عشقمون کم نمي زاشتم چيزي رو

ببخش که يادم نمي ره اون روزاي پاييزي رو

دفتری بود که گاهی من و تو
می نوشتیم در آن
از غم و شادی و رویاهامان
از گلایه هایی که ز دنیا داشتیم
من نوشتم از تو:
که اگر با تو قرارم باشد
تا ابد خواب به چشم من بی خواب نخواهد آمد
که اگر دل به دلم بسپاری
و اگر همسفر من گردی
من تو را خواهم برد تا فراسوی خیال
تا بدانجا که تو باشی و من و عشق و خدا!!!
تو نوشتی از من:
من که تنها بودم با تو شاعر گشتم
با تو گریه کردم
با تو خندیدم و رفتم تا عشق
نازنیم ای یار
من نوشتم هر بار
با تو خوشبخترین انسانم…
ولی افسوس
مدتی هست که دیگر نه قلم دست تو مانده است و نه من!!!